İÇİNDEKİ İSMAİL’İ FEDA ETMEK
Beklemek, dört gözle, iki dudak arasından çıkacak müjdeyi bekler gibi, hürriyetine kavuşmayı bekler gibi, evladına kavuşmayı bekler gibi, affedilmeyi beklemek. Ebedi Rahmete ve rızaya erenlerden olabilmeyi hayal etmek. Küçük bir çocuğun, eline tutuşturulan şeker için bayram edebilen minik kalbi gibi, bayram edebilmek, sevinebilmek. O mutluluğa erebilmek, bayramı bayram yapan bu beklenti ve sevinç aslında. İnsanın Rabbi’nden en büyük dileğidir, Dünya ve ahiret saadetine ulaşabilmek. Hangimiz istemez, imtihanı geçenlerden olmayı, amel defterini sağından almayı ve sonunda da Rabbin rızasına ulaşmayı. Rüyasını bile görsek çocuklar gibi uçarız mutluluktan. İşte bayram bunu hissedebilmek, Rahmeti fark edebilmek rıza ümidiyle yanıp tutuşmaktır inanan kullar için. Belki de bu sebeple bayramlar, insanın içini Rabbine döktüğü günler olmalıdır aslında. İnandığı, bağlandığı Rabbine karşı bir hesap verme günü, Rabbin huzurunda ne kadar kıymetli, ne kadar değerli olduğunu anlama günü. Ve...