Ayşegül Güleç Eskikurt

Sabah okuduğum bir ayet derin derin düşündürdü beni. Farklı meallerle karşılaştırmalı olarak not ettim buraya Furkan Sûresi'nin 20. âyetini: "Biz sizi birbiriniz için bir sınav (fitne) yaptık. (Sizin bir kısmınızı, diğer bir kısmınızla denemekteyiz ki bakalım) sabrediyor musunuz? Rabbin, (herşeyi) görendir." Süleyman Ateş  "Biz birinizi diğerinize belâ ve mihnete sebep kıldık. Bakalım siz buna katlanabilecek misiniz? Rabbin hakikati görür, ona göre ceza verir." İsmail Hakkı İzmirli "Biz, kulluk ve ibâdet konusunda sabır ve sebat gösterebilecek misiniz diye, iyilerle kötüleri karşı karşıya getirerek sizin bir kısmınızı diğerleriyle böyle imtihân ediyoruz. O hâlde, ey hak yolunun yolcusu! Bu dünyada karşılaştığın zorluklar seni yıldırmasın! Bıkıp usanmadan Allah yolunda mücâdeleye devam et! Unutma ki, Rabb’in her şeyi görmektedir. Dolayısıyla, O’nun yolunda gösterdiğin samîmiyet ve bağlılığın mükâfâtını sana tam olarak verecek, zâlimleri de hak et...

Eskinin her şeyini özleyenlerden değilim. Bence insan eskiyi değil, samimane ve masumca düşündüğü, masumca davrandığı çocukluğunu özler eskide. Çocukluk insanın içinde uçmak isteyip de bir türlü uçup gitmeyen kuş gibidir adeta. İnsanı içindeki bu his ayakta tutar belki de ömrünün sonuna kadar. Tabii gerçekten özlenmeye değer bir çocukluk geçirdiyse. Ama düşününce eskide güzel gelen bir şey var.  Özellikle büyük şehir değil de bizim gibi küçük yerlerde oturanlar belki daha çok hissetmiştir bunu. Mahalleler şimdiki gibi site site ayrılmamıştı o küçük yerlerde. Zengini fakiri orta gelirlisi, okumuşu, memuru emeklisi, esnafı hasılı kelam insanlar yan yana evlerde otururlardı. Sokakta bütün çocuklar kimlikten sıyrılıp birlikte toza toprağa bulanır, siyah önlüğü üzerine geçirince sınıf ayrımı kalkardı üzerlerinden. Tabi aile terbiyesinden mahrum akran zorbaları o zaman da vardı. Ama yine de statü veya sınıf ayrımı görülmezdi pek.  Komşu ya da insanlık değerliydi belki de...