Ayşegül Güleç Eskikurt

İşgal altında büyümüş bir neslin çocukları ve torunlarıyız biz. Dedelerimiz ninelerimiz çocukluk ve gençlik çağlarını öyle geçirmişler. Önce direnmiş güzel memleketim, hürriyeti için, özgürlüğü için. Çok bedeller ödemiş. En sonunda düşmanların çıkardığı yangında bir çok kişi evinden ve canından olmuş. Hatta yıllar sonra bile toprağı kazdıklarında, yanmış eşya bulurlarmış insanlar. Zaten o olaydan sonra da, ne istiklali, ne de cumhuriyetin kurulduğunu görebilmişler yıllarca. 1921 yılında Fransız idaresine verilen güzel memleketim 1938 yılına kadar özgür olamamış. Dile kolay 20 yıla yakın neredeyse. Hep anlatırlardı bize o günleri dedelerimiz, ninelerimiz.  Cumhuriyete hayran ve hasretmiş Hatay. Uzaktan uzağa özlemini duyarmış özgürlüğün. Daha çok da anneannem anlatırdı ve ben de bir masal gibi dinlerdim anlattıklarını. Sokaklarda gezen Fransız askerlerini, onlara güzel görünmemek için yüzlerini siyaha boyayan genç kızları. Uzun bir süre olunca onların idaresinde okuyup, ...

🥀 Çiçeklerin hepsini ayrı severim. Ama gülün yeri bir başkadır benim için. Belki ismimden çağrışım yaptığı için, belki de tevafuk, çiçeğin sevgisi babacığımın kalbine düşmüştür ben doğmadan  önce.. Bugün ilginç bir bilgi karşıma çıktı. Ekim ayının sembol çiçeği kadife çiçeği  imiş. Bazen sert ama bazen yumuşak, kadife gibi. 🏵 Nedendir bilinmez, kadife çiçeğini de ayrı bir severim küçüklüğümden beri. Narinliğini, zarifliğini, şirinliğini ve tabii ki kadife gibi süslü, renkli, canlı yapraklarını. Her bahçede, her şartta başını uzatıp toprağın altından gülümsemesini. Meğer doğduğum ayın çiçeği imiş. 🥰 Hoş sorsalar hangi ayı seversin, diye. Her mevsim, her vakit güzeldir elbet Rabbimin yarattığı ama Ekim, derdim herhalde. 🍂⚘ Ve ne ilginç tevafuk ki ismime vesile olan hikayedeki küçük kızın başındaki cicek de kadife çiçeği 🥰🏵 "... Kızım o basma taktığın kırmızı çiçeğin adını bilir misin? — Bilirim: Kadife. — Bu su kenarında açan yeşil şeyler? — İnci çiçeğ...

“Benim dünya ile ilgim ne kadar ki? Ben bu dünyada bir ağacın altında gölgelenen, sonra da oradan kalkıp giden binitli bir yolcu gibiyim” (Tirmizî, Zühd 44 ) Yoldasın.. Ve misafirsin.. Bu her nereye gidersen git, hep öyle kalacaksın şu ölümlü dünyada. Senden önce nicelerinin olduğu gibi.. Ve senden sonraki niceleri gibi.. Belki bir an.. Belki bir kaç gün.. Belki de onlarca yıl.. Geldin, gördün ve gideceksin. Gördüğün hiç bir şey senin değil. Ve tuttuğun hiç bir şey seninle gelmeyecek. Misafirsin. Ev sahibini bizzat göremesen de varlığını ta derinde, içinde bir yerlerde hissediyorsun. O kadar yakın geliyor ki sana. Ama yine de ev sahibini unutup, misafir olduğunu unutup kafana göre takılmak, canının istediği gibi davranmak istiyorsun. Sahibi senmişsin gibi.. Yapan, ortaya koyan senmişsin gibi.. Yakıp yıkıyorsun senin için bin bir güzellikle döşenmiş hazırlanmış misafirhaneyi. Kendinden sonra gelecek olanları düşünmeden. Temiz ya da pis bırakma endişesi ...

Kus b. Sâide el-İyâdî’nin Konuşması Hz. Peygamber gençliğinde Arap yarımadasının çeşitli bölgelerinde düzenlenen panayırlara iştirak ederdi. Onun peygamberlikten önce katıldığı panayırlardan biri de Ukâz panayırı idi. Burada ticaretin yanı sıra edebî konuşmalar yapılır; şairler bütün kabiliyetlerini ortaya koyarak şiirler okurlardı. O da bunları dinlemeyi severdi. Kainatın Efendisine peygamberlik vazifesinin verilmesinden birkaç yıl önceydi. Arabın Cahiliyye Devrinde iki meşhur panayırından biri olan Hicaz`daki "Suk-ı Ukaz", o gün renk renk yüzlerce insanla dolup taşmıştı. İçlerinde pek çok Arap beliğleri de vardı. Bu sırada kızıl tüylü bir deve üstünde yüz yaşını aşmış bir pir-i fani peydahlandı. Gözleri çukura kaçmış, yaşlılıktan iki büklüm olmuş, fakat ruhu aydınlık bu süvari, İyad kabilesinin büyüğü Kuss b. Saide idi. Cenab-ı Hakkın varlık ve birliğine, haşir ve neşre inanan Kuss, Arapların şairi, hatibi ve hakimi idi. Ünlü hatipler yetiştiren İyâd kabile...